In vergelijking met de honderdduizenden Nederlanders die in de negentiende en twintigste eeuw naar de Verenigde Staten, Canada, Australië, Nieuw-Zeeland en Zuid-Afrika zijn geëmigreerd, is de emigratie van enkele duizenden landgenoten die in dezelfde periode de overtocht naar Brazilië hebben gemaakt, veel minder bekend. Toch is juist hun bijdrage aan het hedendaagse Brazilië nog herkenbaar. Hun betekenis voor de Braziliaanse samenleving bestaat o.a. uit innovaties in de landbouw, veeteelt en bloementeelt.
De Hollandse gemeenschappen die de migranten hebben gesticht spelen ook een belangrijke rol in het handelsverkeer tussen Nederland en Brazilië. Enkele van deze locaties, zoals Holambra, Carambeí en Castrolanda zijn nog duidelijk als Nederlandse entiteit herkenbaar. Veel emigranten op deze groepsvestigingen, alsmede hun nakomelingen, voelen nog steeds een band met Nederland, ook al maakt de Nederlandse taal in toenemende mate plaats voor het Portugees.
Vanaf de onafhankelijkheid van Brazilië hebben Nederlandse emigranten en hun nakomelingen zich op circa 30 locaties in het uitgestrekte land gevestigd. Het merendeel van deze vestigingen had een spontaan karakter. Emigranten vestigden zich ergens op initiatief van Braziliaanse overheden of kochten land in de nabijheid van elkaar. Van een organisatievorm van enige betekenis was meestal geen sprake. Anders ligt het bij de vijf grote Nederlandse groepsvestigingen in de staten São Paulo (Holambra I en II) en Paraná (Carambeí, Castrolanda en Arapotí). Deze ‘kolonies’ werden (of worden nog) bestuurd door coöperaties waarin Nederlandse emigranten of hun (klein)kinderen de dienst uitmaakten.
Veelal op initiatief van oudere emigranten, die hun landbouwbedrijf hebben overgedaan aan hun kinderen, zijn vanaf de jaren 80 van de vorige eeuw op de vijf grote groepsvestigingen musea opgericht waarin het verhaal wordt verteld van de stichting en opbouw van deze gemeenschappen. Deze musea bestaan in de regel uit een foto-expositie, enkele nagebouwde pionierswoningen en een verzameling landbouwwerktuigen. Vaak beheren deze musea ook een collectie van papieren erfgoed die de lokale geschiedenis reflecteert. Dit zijn de bronnen waar TULIPANA zich op richt.
